Mapa Galicji Zachodniej trafiła do zbiorów BN

Jest to pierwsze, niezwykle rzadkie, tak szczegółowe opracowanie nowego wówczas kraju koronnego Austro-Węgier. Trzy tworzące całość mapy administracyjne (I, II, III) pokazują krótkotrwały twór polityczno-administracyjny w składzie monarchii austro-węgierskiej, który zaistniał po III rozbiorze Polski w 1795 r. i przetrwał jedynie do powstania Księstwa Warszawskiego w 1809 r. Obejmował on tereny byłych województw Rzeczypospolitej: lubelskiego, sandomierskiego oraz części krakowskiego i mazowieckiego (obszar zamknięty od południa widłami Wisły i Sanu, od zachodu – Pilicą, od wschodu – po części przez Bug, na północy sięgający Narwi).

Na mapie przedstawiono podział administracyjny na 15 cyrkułów (powiatów), obowiązujący przejściowo prawdopodobnie do lipca 1796 r., kiedy ich liczbę ustalono na 12 (od 1803 r. – 6). Na kongresie wiedeńskim obszar ówczesnej Galicji Zachodniej (potem przejściowo Księstwa Warszawskiego) niemal w całości został przyznany Rosji i od 1815 r. stał się częścią Królestwa Polskiego.

Mapa, opracowana na podstawie wcześniejszych map Metzburga i Rizziego Zannoniego (1772), poprzedza wydaną dopiero w 1808 r. znacznie bardziej szczegółową (w skali 1:172 800) mapę Antona Mayera von Heldensfelda, przygotowaną w wyniku intensywnych prac topograficznych i kartograficznych prowadzonych w latach 1801-1804 przez austriacki sztab generalny na przyłączonym obszarze.